Een tandje erbij. Nog een tandje. Niet stilstaan bij wat je voelt. En dan zit je ineens in je overlevingsmechanisme. Je staat altijd maar ‘aan’. En je gevoel staat uit. Je staat niet meer stil bij wat jij wil, wat jij voelt en wat jou drijft. Innerlijke patronen die zouden kunnen bestaan zoals schuld, angst, onzekerheid druk je naar de achtergrond, want als die ander, die er zoveel verstand van heeft, het zegt, dan zal het wel zo zijn. Toch? Moet je dan echt de top bereiken ten koste van jezelf?
De vraag stellen, is hem beantwoorden: nee. Zeker niet als het ten koste gaat van wie jij bent en wat jij voelt en wil. Laat me dit uitleggen vanuit mijn topsportervaring.

Topsport heeft mij ver gebracht

Het is leuk om een doel te bereiken als je daar keihard voor hebt gewerkt en ik zou het zo nog eens doen, maar dan wel met de kennis die ik nu heb. Om de zwemtop te behalen, heb ik mijn gevoel uitgeschakeld. Je vertrouwt de mensen die je coachen, je vertrouwt erop dat ze doen wat goed is voor jou, maar je wordt niet geloofd en wordt aan de kant gezet.

Dat liet ik niet op mij zitten en ik zet er een tandje bij. Nog harder trainen, nog harder werken. Niet stilstaan bij wat ik zelf voelde, maar gaan. Vol op mijn overlevingsmechanisme.

Zo vaak heb ik dingen gedaan omdat de coaches zeiden dat het goed was. En ik dacht: “Oke, jij hebt er verstand van, jij zal het wel weten…” En ik deed wat zij wilden. Maar was het wel wat ik wilde? Natuurlijk deed ik niet alles wat ze zeiden, er was nog wel een beetje gezond verstand aanwezig. Maar dat patroon van onzekerheid, dat was zeker aanwezig.

Achteraf is het natuurlijk makkelijk praten

Ik ontleende toen mijn identiteit aan wat ik bereikte, niet aan wie ik ben. Ik kon goed zwemmen, daar werd ik voor beloond. En als je beloond wordt, ga je door, want beloningen werken verslavend. Daar wil je meer van: een leuke groep zwemmers, mooie reisjes naar warme gebieden…. En als dat stopt. Wat dan?

Ik heb er ongelooflijk veel werk aan gehad om het overlevingsmechanisme uit te zetten en gevoel weer aan te zetten. Heel soms kan ik nog wel eens mijn gevoel uitschakelen, maar gelukkig weet ik weer heel snel de knop om te zetten zodat ik het niet op de automatische piloot doe. De reis naar mijzelf: wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik was lastig. Maar nu kan ik volmondig zeggen: “Ik ben Manon, liefdevol en verantwoordelijk, bewust en doelgericht. Krachtig, sterk en wijs.”

De ultieme waarde van het leven

Hoe goed zou het zijn als je op jonge leeftijd al weet wat je wil, wat je drijft, waar je je energie vandaan haalt en wat je innerlijke patronen zijn. Dat zorgt er namelijk voor dat jij authentiek kan werken en de regie kan pakken over jezelf, jouw leven. Iedereen is uniek, heeft een eigen achtergrond en zijn eigen talenten. Als je dat weet en je bent ook nieuwsgierig naar de talenten van een ander, dan kunnen we elkaar met respect aanvullen en bewust inzetten. Hoe zou het zijn als je nu al je persoonlijke leiderschapsstijl mag ontdekken en van daaruit meters kunt maken in je eigen ontwikkeling zonder jaren van zelfvervreemding, aanpassing en ontwikkeling van innerlijke patronen te moeten terugdraaien? Zonder over je eigen grenzen te gaan?

Dan kunnen we groeien in wat ik als de ultieme waarde van het leven zie: liefde overbrengen in een samenleving waarbij we aan zelfzorg doen, verantwoordelijkheid voor onszelf nemen en respectvol zijn naar anderen, zonder je eigen grenzen te overschrijden.

Topsport heeft mij veel en ver gebracht, maar de reis naar mezelf bracht me meer en verder.