UIT DE PRAKTIJK
Pauline (49) is een levensgenieter met een gulle, aanstekelijke lach en een goed gevoel voor humor. Ze is geboren en getogen in Suriname en vertrekt op haar 16e naar Nederland om haar ambities waar te maken. Haar rugzak is gevuld met pijnlijke herinneringen uit haar jeugd, desondanks heeft ze geen idee dat haar dagelijkse ‘normaal’ allesbehalve normaal is. Eenmaal in Nederland ondervindt ze dat al snel en het blijkt ook dat zij niet de enige onwetende is.
Het pad van Pauline
Pauliens biologische vader heeft in het prille begin van haar bestaan aangegeven geen interesse in zijn dochter te hebben. De stiefvader die zijn intrede doet voedt haar op met harde hand en schuwt geen enkele vorm van fysiek en emotioneel geweld. Een corrigerende tik is destijds geaccepteerd gemeengoed in de Surinaamse cultuur en daarom is de jonge Pauline in de veronderstelling dat de lijfstraffen en mishandelingen er gewoon bij horen. Ze ondergaat het gelaten, ook als daar als ze ouder wordt allerlei andere ernstige vormen van misbruik bijkomen.
Het weerhoudt haar niet om te dromen en de ras-optimiste in haar ziet overal mogelijkheden. Vanaf de dag dat ze kan praten weet ze al dat ze dokter wil worden, daarom verhuist ze naar Nederland om een medische studie te volgen. De mensen die ze ontmoet blijken op een enkeling na bijzonder weinig te weten over het Nederlandse aandeel in de geschiedenis van haar thuisland. Er wordt verrast gereageerd op haar feilloos Nederlandse taalgebruik en haar kennis van Nederlandse kinderliedjes. Pauline verwondert zich op haar beurt over de onwetendheid; men heeft vaak geen idee waarom de Nederlandse taal, cultuur en gebruiken deel hebben uitgemaakt van haar jeugd in Suriname.
Tijdens de opleiding wordt haar pijnlijk duidelijk dat ze primair wordt beoordeeld op haar afkomst, niet op haar kennis en vaardigheden. Na een uitgebreide presentatie over een medisch onderwerp krijgt ze in eerste instantie geen inhoudelijke feedback maar wordt gecomplimenteerd met een verbaasd ‘wat spreek jij goed Nederlands!’. Ook als huisarts wordt ze geconfronteerd met ingesleten vooroordelen en ‘non-plimenten’. Zo vraagt een patiënte tijdens een huisbezoek nadat Pauline alle controles heeft uitgevoerd ‘of de dokter straks ook nog langskomt’. Een oudere dame waar ze als huisarts veelvuldig contact mee heeft laat haar liefjes weten dat ze ‘het helemaal niet erg vindt dat de dokter zwart is’. De diepere lading van de opmerkingen ontgaat haar niet. Het besef dat ze niet als Nederlandse gezien en gehoord wordt, raakt haar diep. Met veel begrip voor de ander, een groot relativeringsvermogen en een schild van humor houdt ze de pijn en boosheid kundig verborgen
Pauline bij Manon
Als Pauline al enige tijd met chronische lage rugpijn kampt komt ze via-via bij Manon terecht voor een Mylogenics behandeling, een methode gericht op pijnbestrijding. Er is direct een klik en tijdens de behandelingen voelt Pauline zich veilig genoeg om stukje bij beetje haar verhaal te delen. Manon legt de link tussen haar verhaal en de fysieke klachten. Ze vermoedt dat emoties zich hebben vastgezet in haar spieren en daarmee de aanstichters zijn van de rugpijn. Ze heeft het bij het rechte eind; de intense gesprekken in combinatie met de behandelingen maken veel emoties los en dat zorgt vrij snel voor verlichting van de pijnklachten.
Manon gaat een stap verder en introduceert individuele coaching met een combinatie van gesprekken en fysieke opdrachten. Het is een schot in de roos, Pauline uit zich makkelijker als ze tegelijkertijd ergens mee bezig is. Gaandeweg spreekt ze alle opgekropte emoties uit haar systeem en haar chronische rugpijn is inmiddels verleden tijd.
Pauline over Manon
Het grote verschil tussen de coaching van Manon en cognitieve therapie is dat het bij haar onmogelijk is om je pijn te verhullen. Ik ben eerder bij een psychotherapeut geweest en daar kon ik volstaan met een feitelijke vertelling van de gebeurtenissen. Tips en tricks nam ik ter kennisgeving aan en dat was het dan. Bij Manon kom ik daar niet mee weg, zij weet de pijn letterlijk ‘aan te raken’, zowel fysiek als mentaal. Zonder dat het irritant wordt blijft ze me met engelengeduld uitdagen om situaties vanuit verschillende gezichtspunten te bekijken. Dat levert iedere keer weer nieuwe inzichten op.
Dankzij Manon is het verband tussen emotie en fysieke gevolgen meer dan duidelijk geworden. Mensen kiezen vaak liever voor een pilletje dan een gesprek maar geloof me, de genezende kracht van een goed gesprek tijdens een wandeling moet niet onderschat worden. Fysieke klachten hebben veel vaker dan we denken een mentale oorsprong. Manon is dan een geweldig alternatief voor medicijnen. Ze is geen symptoombestrijder maar de brug naar mogelijkheden om de oorzaak aan te pakken. Dat moet je wel zelf doen natuurlijk, ze kan niet toveren.